Dünyanın en tehlikeli yollarından biri Türkiye’de Of’la Bayburt arasında ki D-915 karayolu. Dünyanın en tehlikeli yolu cümlesi bile beni yoldan çıkarmaya sebep. D-915 Karadeniz seyahatimizin en önemli noktalarından birini oluşturdu. En efsane, hayatımın sonuna kadar unutmayacağım bir deneyimdi benim için.
Beni instagram hesabımdan takip etmeyi unutmayın. Hikayeler ve öne çıkanlarda çok şey anlatıyorum 😉
İnstagram: Nerdesinbahar
Dünyanın En Tehlikeli Yolu’n da telef olanlar
Bir pazar günü sabah erken saatlerde Sürmene taraflarından aşağılara doğru inmeye başlıyoruz. Navigasyona “Dünyanın en tehlikeli yolu” yazınca size bir rota çıkartıyor. Ben biraz sonunu düşünmeyen bir kafa yapısında olduğumdan çıkan haritaya yine hiç bakmıyorum. Her bakmadığımda da pişman olmuşumdur. Bu seferde bu pişmanlık çok sonraları bizi sarıyor.
Karadeniz yolculuğumuz sırasında “gitmem, gitmek isteyenle kavga ederim” dediğim Uzungöl’e bir pazar akşamüstü ulaştığımızda ağlamak istiyorum. Burası benim için her zaman kaybettiğimiz ve katlettiğimiz doğanın bir simgesi gibi. Ne duymak ne görmek istiyorum. Navigasyon, yolu Uzungöl üzerinden çizmiş. Yola Sümela taraflarından başlarsanız bu yoldan geçmek durumundasınız.
Uzungöl’ün inanılmaz trafiği ve Arap turistlerini yara yara tepelere tırmanmaya başlıyoruz. Bu kalabalıktan kurtulduğumuz da derin bir oh çekiyoruz. Bir ağustos, günü buz gibi bir havada ve sisleri yara yara tırmanışa geçtiğimizde çok kısa bir süre sonra D-915 yoluna çıkıcaz sanmıştım. Ne kadar büyük bir yanılgı. Sonrasında saatler süren asıl yolculuğumuz başlamış haberimiz yok.
Burnumuzun ucunu göremeden, uçurumların arasından ne kadar gittik, kaç yayladan geçtik bilmiyorum. Bir ara çok güzel bir yerde mola verdik. Sisler biraz dağılmıştı. Buz gibi sulara girdik. Bahar çiçeklerini sevdik. Her gördüğümüz araca yol soruyorduk. Onlar da bize. Hepimiz alaca karanlık kuşağında gibi sislerin içinde kaybolmuştuk. Navigasyon devamlı ileriyi gösteriyordu.
Soğanlı Geçidi
Geri de dönemezdik artık. Akşam olmak üzereydi ve her yer olduğumuz yere çok uzaktı. En sonunda gide gide Soğanlı Geçidi tabelasına ulaştığımızda sisten artık hiç bir şey gözükmüyordu. Dışarısı buz gibiydi ve deli bir rüzgar esiyordu. Montumu giyip çıktım dışarı. Tabela boy seviyemizden çok yukarılardaydı. 2330 metre rakımdaydık.
Biz fotoğraf çekme derdinde arabadan fırladığımızda sislerin içinden bir genç çıktı. İneklerini sordu. Gelirken birkaç inek görmüştük yolun solunda. Onu söyledik. “Burunları nasıldı?” dedi. Bu gerçek miydi? Hakikaten o siste, o fırtınada burnumuzun ucunu göremezken bir ineğin burnuna dikkat etmiş olabilir miydik?
İnek burnu nasıl değişik olabilirdi. Bizimle eğleniyor muydu? Kafada onlarca soruyla gülme krizi, rüzgarda ayakta durmaya çalışmaya karıştı. Karadeniz insanı her zaman beni şaşırtmaya devam ediyor.
Dünyanın En Tehlikeli Yoluna Girebilecek miyiz?
Tabelanın hemen ardında yol ikiye ayrılıyordu. Yolda konuştuğumuz herkes yolun kapalı olduğunu ve geçemeyeceğimizi söylemişti. Tam yol ayrımında girilmez, tehlikeli tabelalarıyla burun burunaydık. Ne yapacağımızı bilmez halde arabada oturuyorduk. Kafam önümde, elimde navigasyon, geri dönsek o yola kimse dönmek istemiyordu.
Devam etsek biri kapalı, diğeri en yakın yer 5 saat uzaklıkta bir yol ağzındaydık. Birden Metehan’nın “bir araç çıktı” sesiyle kafamı kaldırıyorum. “Durdur durdur” diye bağırıyorum. Ben aracı görmedim bile.
Kapalı yoldan öyle bir hızla fırlayıp geçmiş ki. O arabanın oradan çıkması bizim kaderimizi değiştirdi. Şöyle bir birbirimize baktık. “Devam” dedik. Yürekler ağızlarda, sisleri yara yara bu girilmez tabelasının yanından geçip sislerin içinde kayboldular. Birisi ardımızdan baksa sanırım böyle derdi.
İnternet çok güzel çekiyor. En başta bu bilgi çok yararlı. Böyle yerlerde navigasyonun kesilmemesi çok yardımcı oluyor. Önümüzü sağımızı solumuzu göremesek de elimdeki navigasyondan tam o yolun tepesine, başlangıç noktasına geldiğimizi görebiliyordum. Durduk. Ne yapacağımızı bilemiyoruz. Hava kararmak üzere. Bu yolu karanlıkta ve siste geçersek hiç bir şey anlamıycaz. Üstüne üstlük çok da tehlikeli. Fotoğraf çekemiycez. Bu da başka bir handikap.
Dağın Başında Araba da Yatmak Pek Akıl Karı Değil
Sinop’da evini bize açan Mehmet aklıma geliyor. Mehmet meteoroliji de çalışıyor. Hayatta her şeyin bir sebebi vardır, hiç bir şey tesadüf değildir. Hemen bir mesajla yarının hava durumunu soruyorum. Gelen cevap yüzde 90 havanın açacağı müjdesini veriyor. Benim deli ekibe dönüp “Bu gece araba da yatıyoruz” diyorum.
Metehan hemen arabadan inip arabayı daha güvenli bir yere alma gibi konulara yöneliyor. Gül yiyecek torbasını alıyor. Neyimiz var neyimiz yok kontrol ediyor. Ben rota üzerine çalışıyorum. Öyle bir yerde konaklıycaz ki, bir tarafımız uçurum, diğer tarafımız tepemize yıkılacak gibi duran bir kaya. Çadır kurabileceğimiz bir alan yok. Dışarısı zaten çiğden sırılsıklam ve buz gibi.
Ağustos ayındayız ama Karadeniz için pek bir şey farketmiyor. Uzakta ki köylerin ışıklarını görebiliyoruz. Tek korkum gece birileri yoldan geçerse bizim araca çarpma ihtimali. İşte o zaman D-915 yolunu uçarak inen ilk insanlar olabiliriz. Neyse ki üç adrenalin tutkunu bir arada. Kimsenin sesi çıkmıyor. Bu korkularla erkenden uyuyoruz. Öyle yorgunuz ki.
Gece yarısı Metehan beni birkaç kez uyandırıyor. “Bak Bahar, sisler kalkmaya başladı, yol gözüküyor” diyor. Kalkıp kalkıp bakıyorum. Rüya mı gerçek mi bilemiyorum. O karanlık havada bu yol nasıl böyle parlayıp görülebiliyor? Hala inanamıyorum.
Dünyanın En Tehlikeli Yolu
Sabah gözümüzü pırıl pırıl bir güneşle açıyoruz. Nasıl bir mutlulukla uyandık. Bu güneş başka bir güneş. Arabadan inip yarın başına geldiğimde aşağıda ki yolu görüyorum. Tam tepesinde uyumuşuz. Filmlerdeki gibi, hayal gibi. Uzaklarda çağıl çağıl sular şelale gibi yollara dökülüyor. Seslerini duyabiliyoruz. Her yer yemyeşil. 9999 kare fotoğraf çektikten sonra yola başlıyoruz.
Rastgele ” Deriko Kaşlar Kara. Deriko Gözler Ela Hey” türküsü çalmaya başlıyor. Bu yolun şarkısı bu oluyor. Bu yazıyı bu türkü eşliğinde okumak sizin yararınıza. Kaniş köpekler gibi arabanın camından sarkıp tekerleğin uçurumun kenarında gidişlerini seyrediyorum. Parıl parıl parlayan güneş bir önceki güne inat bize tüm hünerlerini gösteriyor. Yüzümdeki hafif meltem esintisini ve mis gibi kokan doğanın kokusunu duyuyorum.
“www.dangerousroads.org ” sitesinin yetkilileri, Bayburt- Trabzon sınırında yer alan, Soğanlı Dağı’ndaki 29 keskin virajlı D- 915 yolunu ‘dünyanın en tehlikeli yolu’ seçti. Rus askerleri tarafından 1916 yılında yapıldığı ve o dönem ‘ölüm yolu’ olarak adlandırıldığı bilinen güzergahta virajlar, tek seferde dönülemiyor. ‘Derebaşı virajları’ diye bilinen yol, Trabzon ile Bayburt’u, en yakın yer olan 3 bin metre yükseklikteki Soğanlı Dağı üzerinden birbirine bağlıyor. Yol, zorlu arazi koşulları nedeniyle yılın 5- 6 ayı kar yüzünden kapalı kalıyor.
Bu bilgilerle çıktığımız yolda kendi deneyimlerimizi yaşıyoruz. 29 keskin viraj, dön dön bitmiyor. Bitsin de istemiyoruz zaten. Oldukça yavaş iniyoruz. Virajlar tek seferde dönülemiyor. Karşıdan araba gelirse ne yaparız derken evren sesimizi duyuyor ve bize bir araba yolluyor. Allahtan viraja yakınız. Virajda birbirimize yol veriyoruz da geçebiliyoruz.
20 dakika gibi bir sürede aşağı iniyoruz. Aşağı indiğimizde yukarı bakıyorum. Sadece bir dağ var. Yol yok. Gözükmüyor. Biz buradan mı indik? oluyor insan. İnanılır gibi değil. Başım yukarılarda, yüzümde kocaman bir gülümseme, başardık. Mutluyuz.
Yolun Bizi Çıkardığı Muhteşem Manzaralı Yollardan Geçiyoruz
Tepelerden gördüğümüz yola dökülen şelalelerde alıyoruz soluğu. Hayatımda girdiğim en soğuk sulara giriyorum. Hemde sabah sabah. Allahtan yoldan kimseler geçmiyor. Durumu açıklamak biraz zor olacakmış.
Kılıçkaya Köyü- Aydıntepe civarında bu şelaleler. Bu yolu geçmiş olmak neden bu kadar mutlu etti bilmiyorum ama tarif edilemez bir neşe içindeyiz. Devamlı gülüyoruz. Yemyeşil yollardan kıvrıla kıvrıla devam ettiğimiz yol bizi köylerden kasabalardan geçiriyor. Her evde bir Türk bayrağı asılı olması dikkatimi çekiyor. Her yerde Atatürk yazıyor.
Otobandan giderken Karaçam Tabelasından girip yolu hiç bırakmazsanız D-915 karayolunun alt kısmına ulaşıyorsunuz. Yukarıdan aşağı inmek bence daha avantajlı ama Uzungöl üzerinden de çok uzun ve zor bir yol oldu. Konum olarak Çaykara çıkıyor. Ulaşılmasının zor olması daha da değerli kılıyor yaptığımızı. Hayatımın en güzel deneyimlerinden biri oldu. Hala gözümü kapattığımda kulağımda çalan şarkımız, o anları yaşayıp mutlu oluyorum.
2011’de tam zamanlı işinden istifa edip tutkusu olan seyahat etmeyi iş haline getirdi. 2017 yılından beri Hürriyet Seyahat’te gezgin yazar, 2018’den beri de blogunda yazılar yazıyor. Blog ilk etapta gazetedeki yazılarının arşivi olarak düşünüldü ancak daha sonra istediği gibi özgür yazmanın tadına vardı. Gezdiği yerler kadar yollarda tanıştığı, dokunduğu hayatlarında hikayesini yazıyor. Belki bir gün bir hikayenin kahramanı da siz olursunuz kim bilir?
