Hürriyet Seyahat’te yayımlanan yazımın daha detaylı hali
Geçtiğimiz kış Haça Dağı‘na tırmanırken yeni tanıştığım Hülya’dan Dersim daveti alıyorum. Dersim’li olan Hülya Dersim’i anlata anlata bitiremiyor. Mayıs ayı için sözleşiyoruz ama gerçekleşemiyor. Kısmet sonbaharda tamamen tesadüfen oluşuyor.
Beni instagram hesabımdan takip etmeyi unutmayın. Hikayeler ve öne çıkanlarda çok şey anlatıyorum 😉
İnstagram: Nerdesinbahar
Tunceli-Ovacık arasında uzanan Munzur Vadisi‘nde 42.000 hektarlık bir alan 1971 yılında milli park olarak ilan edilmiş. Türkiye’nin en büyük milli parklarından birisi burası. Tunceli merkeze 8 km uzaklıkta. Yine doğanın renklerle raks edişine tanık olacağız.Geldi güz vakti. Bir şeylerin bitişi, hüznü, muhteşem manzaralarla bizi uğurlayacak. Klasik sonbahar rotalarından sıkılanlar için harika bir öneri bu.Tamamen tesadüf sonucu muhteşem Dersim dağlarında ve Munzur vadisi milli parkında buluverdim kendimi.
Dersim’e Nasıl Gidilir?
Arkadaşım Dersim’in Karacabörük köyünden çıkıp Sorbon üniversitesini bitirmiş ama köyünden hiç kopmamış biri. Beni köyüne davet ettiğinde yolculuklarımdan bitap düşmüş geri dönmeyi düşünüyordum. “Hafta sonu bizimle gel, Elazığ havaalanından dönersin” deyince enerji doluverdim.
İlk başta bu kadar muhteşem olabileceği konusunda bir fikrim yoktu. Altı üstü köye gidiyorduk işte…Ben Batman’daydım ve araçla bölgenin etkileyici manzaralarından Dersim’e ulaştık. Aşağı yukarı üç saat sürdü. Siz Tunceli’ye Elazığ’daki havaalanından ulaşabilirsiniz.
Uçakla gelenler havaalanından araç kiralayabilecekleri gibi,Tunceli vipten ön rezarvasyon yapmak kaydıyla 20 liraya Elazığ havaalanından Tunceli’ye ulaşabilirler. +90 428 212 62 50 telefon numarasından ulaşabilirsiniz.
Seyit Rıza Heykeli’nin oradan Ovacık’a sabah akşam dolmuşlar kalkıyor ve sonrasında gözelere gitmek için taksiye binmeniz gerekiyor. Pülümür veya Nazimiye dolmuşlarıyla da Kutu deresi tarafına ulaşım sağlanıyor.
Kutu Deresi
Kutu deresi tarafı yaz aylarında plaj olarak kullanılıyor. İlk önce Kutu deresine gidiyoruz. Bu mevsimde bile ayaklarımı suya sokmak çok zor olmuyor. Sonbahar tüm ihtişamıyla gözlerimizin önünde.
Dere kenarlarında yer yer restaurantlar var. Bir tanesine girdiğimizde bahçesinde Can Yücel’li, Tuncel Kurtiz’li, Che Guevera’lı, Yılmaz Güney’li fotoğraflar ve sözleriyle karşılaşıyoruz. Suyun içindeki balıkları gözle görmek mümkün.
Palavra Meydanı
Sonrasında Tunceli merkezdeki Palavra Meydanı‘ndayız. Dersim Dört dağ içinde, türküsü bile var. Manzara muhteşem. Munzur çayı Tunceli merkezin içinden geçiyor. Etrafında Dersim dağları göğe uzanıyor.
Tam bu noktada çay içebileceğiniz, yemek yiyebileceğiniz yerler var. Manzaranın ve güzel havanın tadını çıkarabilirsiniz. Bense gözeleri görmek için can atıyorum.
Munzur Vadisi Milli Parkı
Merkeze girerken ve çıkarken kontrol noktalarından geçmeniz gerekiyor. Sonrasında sonbaharın bin bir tonu sapsarı, kızıl, yeşil renkleriyle Munzur çayının duru suyuna, Dersim dağlarının uçsuz bucaksız mavi göğe uzanmasına şahit oluyorsunuz. Milli Park’ta bir giriş ücreti söz konusu değil. Bu yol zaten Munzur Ovacık yolu.
“Ah hava sıcak olsa da ben şu suya atlayabilsem” düşünceleri kafamda, hava da bizden yana aslında, güneşli son günlerin tadı damağımızda çocuklar gibi şen bir gün geçiriyoruz. Bu bastığım topraklar zamanında pek çok acıya ev sahipliği yapmış. Bu günümüze şükrediyoruz.
O kadar çok fotoğraf çekiyorum ki zaman nasıl geçti anlamıyoruz. Oysaki acıktık. Munzur çayı üzerindeki Dikilitaş restauranta gidiyoruz. Öncesinden duyduğum kara balık yeme peşindeyim. Şükür ki var. Oldukça lezzetli geldi bana. 20 lira civarı bir porsiyon.
Suyun üstündeki balkonunda kara balıkları tatmak, cam terastan altımızda yüzen kara balıkları izlemek, biraz ötedeki asma köprüyü seyretmek, manzaranın ve sohbetin tadını çıkarmak paha biçilemez.
Aklımda o asma köprüye çıkmak var. Kalkar kalkmaz kendimize bir köprü buluyoruz. Bir kaç tane var çünkü. Burada aslında meşhur olan mavi köprü ama onun metal görünümü yerine asma köprüyü tercih ediyorum ben. Girişindeki tablo gibi manzara beni benden alıyor.
Ovacık’taki Küba cafeye gidip görmelisiniz. Che ve Fidel fotoğraflarına bakmak, sözlerini okumak, sadece kadınların işlettiği bu yerde bulunmak çok keyifli. Ovacık’ta bir de kayak merkezi varmış. Tunceli’de dağcılık, treking vs. faaliyetleri de bir hayli yaygın. Her mevsim Dersim dağlarına tırmanma faaliyeti çok ilgimi çekiyor.
Bahara yazdım listeye. Ters laleler varmış, onları görmeye mutlaka gitmeliyim. Pek çok bitki örtüsü, nadir bulunan huş ağacı, çok çeşitli yaban hayvanı bu coğrafyada bulunuyormuş.
Munzur dağlarının üzerinde 2000-3000 metrelik zirvelerdeki krater gölleri, Ovacık tarafında kaynayan gözeler, kanyonlar, vadi boyunca dökülen şelaleler burayı eşşiz kılıyor. Fotoğraf grupları için oldukça ilgi çekici, sıradan rotaların dışında muhteşem bir coğrafya burası.
Karabörük Köyü
Her şeyi yaptığımıza göre köyümüze geri dönüp yanan sobada ısınıp bahçeden toplanmış ürünlerden yapılmış yemekleri yiyebiliriz. Karabörük köyü zamanında boşaltılan köylerden biri ve sahipleri artık evlerine geri dönüp hiç değilse yazlarını köylerinde geçiriyorlar.
Yıkılmış evlerin yanında yeni evler yapmışlar. Eski ve yeni evler iç içe. Yaşanmışlıklara tanık yıkık dökük evler. Ceviz, elma, ayva ağaçları, üstleri dolu. Hiç bir şey ziyan edilmiyor.
Azıcık kalmış üzüm bağlarından toplanan çok nadir bulunan üzümlerden şarap yapıyorlar. Posasından pestil. Kavunların çekirdekleri kurutuluyor. Elma sirkesi yapmayı öğreniyorum. Hummalı bir çalışma var kış için.
Sessiz, sakin, kafamı resetlediğim, vücudumu toprakladığım, çalıştığım ama bundan mutlu olduğum hayattan çaldığımız bir kaç gün ama paha biçilemez. Kırk yıl düşünsem gideyim diye düşünmediğim şehir, bana unutamayacağım günler ve dostluklar veriyor. Baharda görüşmek üzere
2011’de tam zamanlı işinden istifa edip tutkusu olan seyahat etmeyi iş haline getirdi. 2017 yılından beri Hürriyet Seyahat’te gezgin yazar, 2018’den beri de blogunda yazılar yazıyor. Blog ilk etapta gazetedeki yazılarının arşivi olarak düşünüldü ancak daha sonra istediği gibi özgür yazmanın tadına vardı. Gezdiği yerler kadar yollarda tanıştığı, dokunduğu hayatlarında hikayesini yazıyor. Belki bir gün bir hikayenin kahramanı da siz olursunuz kim bilir?
